رسانه های آمریکایی چند روزی است که از آماده شدن بسته جدیدی از سوی گروه 1+5 برای ارایه به ایران سخن می گویند که به تعبیر آنها برای یک معامله بزرگ تدارک دیده می شود.

به گزارش کلاله خبر٬محتوای این بسته آن طور که این رسانه ها به تعبیری افشا کرده اند آمادگی مذاکره گروه 1+5 با ایران بر سر بسته جدیدی است که ما به ازای موافقت ایران با تعطیلی بخشهای کلیدی از برنامه هسته ای خود به تهران ارایه خواهد شد.
اما چهار نکته مهم در این خبرها جلب توجه می کند. نخست تاکید بر شتاب و عجله گروه 1+5 در تنظیم و ارایه این پیشنهاد به تهران است. تا آنجا که روزنامه واشنگتن پست با اشاره صریح به عجله قدرتهای جهانی برای مذاکره با ایران از ارایه این بسته در اوایل هفته آینده سخن می گویند.
نکته دوم تبلیغات دیپلماتهای غربی وبویژه آمریکایی درباره تمایل متقابل تهران به انجام این مذاکرات و معامله با گروه 1+5 است. کما اینکه روزنامه های آمریکایی به نقل از مقام های ارشد دولت آمریکا آورده اند که ارزیابی واشنگتن حاکی از آن است که ایران هم آماده رسیدن به یک توافق است.
سومین نکته ای که در این موضوع جلب توجه می کند، ماهیت مشوق بزرگی است که رسانه های آمریکایی از آن سخن می گویند.به گفته آنها ترکیب کلی بسته تشویقی جدید کاهش تحریم های آتی علیه ایران در صورت پذیرش خواسته 1+5 از سوی تهران است.
اما مهمترین نکته ای که در این طرح حایز نگاه و توجه ویژه است، ارایه چنین پیشنهادی این بار از سوی آمریکا است.واشنگتن اگرچه همواره منشا اصلی و گرداننده اصلی این مناقشه با ایران بوده اما همواره مدیر در سایه پروسه نیز باقی مانده و در مقطعی با ابزار تروئیکای اروپایی و سپس گروه غربی 1+5 بازی را به پیش برده است.
این بار اما به نظر می رسد آماده سازی این بسته از سوی آمریکا و عرضه آن از مسیر 1+5 به تهران بیانگر تغییر ذائقه سیاستمداران آمریکایی در مدیریت این پرونده به شکلی مستقیم تر است. آن هم درست در زمانی که سکان وزارت امور خارجه آمریکا به یک دموکرات میانه رو مثل جان کری سپرده می شود که تاکید او بر لزوم برقراری رابطه و ارتباط با ایران برای حل مشکلات و مسایل آمریکا در خاورمیانه و دیگر مسایل مهم بین المللی در چند سال گذشته همواره محل منازعه جمهوری خواهان و لابی آیپک با دموکرات ها بوده است.

بازیگر اصلی به میدان می آید
دکتر حسن لاسجردی کارشناس و تحلیلگر مسایل سیاسی معتقد است که بعد از جریان های سال 2006 در منطقه محوریت اروپا در مناقشه هسته ای با ایران کم رنگ تر شد چون همه متفق بودند که مساله باید توسط دو سر اصلی قضیه حل وفصل شود و به قولی بازی به فینال برسد.
وی می گوید:از آن به بعد به دلیل حساسیت موقعیت آمریکایی ها همه مسایل عملا بین ما و آنها بوده است. نشانه های چندی هم هست که آنها موضع خود را ازبازیگر یا پلیس بد نمایش در رویارویی با پرونده هسته ای ایران تغییر دهند. یکی اینکه اوباما قول داده که تغییراتی را انجام دهد، دوم تغییراتی است که در سیاست خارجی آمریکا بوجود آمده و سوم اینکه آمریکا پرونده های متعددی را در منطقه دارند که اگر بخواهند برخورد تند و قهر آمیز با ایران را هم به آن بیفزایند، بار هزینه هایشان خیلی زیاد می شود.وی تاکید می کند: لذا به نظر می رسد آنها به عنوان یک متغیر تسهیل کننده با آن چیزی که جان کری قبلا هم گفته رویکرد آمریکایی ها از این به بعد رویکرد روابط مسالمت آمیز با حداکثر امتیاز کسب شده باشد.

تمایل دوجانبه
لاسجردی درباره عجله و تمایل آمریکایی ها در این مقطع زمانی به ارایه چنین بسته و پیشنهادی بر این باور است که تا آنجا که از ظاهر امر پیدا ست دو طرف علاقه مند به مذاکره هستند چون مجموعه اقدامات انجام شده و گپ و گفت های پیدا و نهان، پیغام های ارسال شده و نتایج تهدیدها و امثالهم به نظر می رسد راه حل های غیر مسالمت آمیز مثل تهدید ها و تحریم ها و غیره اگر چه یک اقدام تاثیر گذار بلند مدت است اما به دلایل مختلف از جمله اینکه هر اقدامی برای دو طرف همراه با هزینه های کلانی است و نکته دوم اینکه شاید حوصله جامعه جهانی و سیاستمداران واحدهای سیاسی جامعه بین المللی برای حل وفصل این بحث سقفش پر شده دو طرف علاقمند هستند که تصمیم بگیرند.وی تاکید می کند: از سال 82 اگر آغاز مناقشه ما با غرب در بحث هسته ای باشد، این پرونده حدود 10 سال است که جریان داشته و یک دهه تجربه و قضاوت مناسبی را به دو طرف و جامعه جهانی می دهد.این کارشناس مسایل سیاسی می گوید: من معتقدم آن چیزی که امروز مطرح شده تمایل دو طرف به این است که راه مسالمت آمیزی را با حداکثر امتیاز یا مرضی الطرفین در نظر بگیرند و بدلایل مختلف این اشتیاق وجود دارد زیرا تصمیم های دوطرف و تاثیرات آن مثل صدور قطعنامه ها، تحریم ها، فشارهای سیاسی، بر هم زدن برنامه های دوطرف از سوی یکدیگر در داخل و خارج از منطقه، بحران های مالی و امثالهم که دو طرف را ترغیب کرده یک گام به جلو بروند.

موانع دوجانبه
دکتر سیامک باقری دیگر تحلیلگر امور سیاسی و مسایل استراتژیک هم بر این نظر است که اگر چه موضع ایران در مورد غنی سازی 20 درصدی اورانیوم از ابتدا روشن بوده و تغییری نکرده و به نظر می رسد که هنوز هم امکان مفاهمه و معامله بر سر این بخش از فعالیت های هسته ای ایران با 1+5 وجود داشته باشد، اگر امتیازها و تضمین های موثری به تهران ارایه شود، اما بدون شک این موضوع قابل تعمیم به مساله حفظ چرخه سوخت در ایران و تعطیلی تاسیسات هسته ای مثل فردو نیست.
وی می گوید: شکی نیست که پیشنهاد مذاکره برای ایران مطلوب و قابل پذیرش است اما محتوای بسته 1+5 چیزی نیست که برای تهران ترغیب کننده باشد و بطور قطع می توان گفت که از طرف تهران رد خواهد شد.
وی با تایید این موضوع که تغییرات ملموس در مسیر مذاکرات حول موضوعات و دستاوردهای سیاسی، فنی واقتصادی دو طرف بوده نه محتوای تقریبا مشابه بسته ها می افزاید: بسته پیشنهادی که از آن سخن به میان آمده مثل گذشته تهی است و به نظر می رسد هدف از طرح آن بیش از آنکه یک معامله سیاسی با ایران باشد، چند هدف دیگر را دنبال می کند.وی می گوید:الان تشدید تحریم ها برای ایران معنا و تاثیری ندارد و ظرفیت فشارهای اقتصادی غرب رو به اتمام است. از سوی دیگر ایران مرحله بحرانی فشارهای اقتصادی را کم کم پشت سر می گذارد و اقتصادش با شرایط انقباضی خود را وفق می دهد و این همان چیزی است که غرب از آن نگران است و به همین دلیل است که عجله دارد./قدس آنلاین