اگر کسی به جهت طغیان و سرکشی از تقوا جدا شود، با سوء اختیار خود کرامت را به خواری جایگزین ساخته است و از کتابی که برگرد کرامت و کرامت نیز بر گرد آن می چرخد، هیچ بهره ای ندارد.

خداوند سبحان مدار کرامت را تقوا می داند. چون با پیدایش تقوا کرامت نیز پدید می آید و با دوام آن نیز کرامت استمرار می یابد. چنان که با شدت و قوت تقوا، کرامت نیز تشدید و تقویت می شود؛« ان اکرمکم عند الله اتقاکم»۱ و با نابودی تقوا، کرامت نیز به طور کلی نیست می شود. زیرا هنگامی که از طریق طغیان، تقوا از بین رود، از طریق اهانت، کرامت زائل می شود« ... ومن یهن الله فما له من مکرم»۲

خداوند فقط متقیان را کرامت می بخشد و اگر کسی به جهت طغیان و سرکشی از تقوا جدا شود، با سوء اختیار خود کرامت را به خواری جایگزین ساخته است و از کتابی که برگرد کرامت و کرامت نیز بر گرد آن می چرخد، هیچ بهره ای ندارد.

بنابراین، کرامت و پیراستگی از پستی های دنیوی، شرط مهم شناخت قرآن کریم است. زیرا ستودن قرآن به کرامت مانند این سخن است که «قرآن را تنها کسانی حس می کنند که خداوند به آنان نسبت به دنیای پست کرامت بخشیده باشد.»

پس کسی که دنیا او را فریفته است و بهره اش را به فرومایگی و پستی فروخته است و آخرتش را به بهای اندک خریده و سرکشی کرده، در هوای نفس خود فرو رفته است، چیزی از کتاب کریم را به ارث نمی برد؛ گرچه آن را تلاوت کند و ببوسد و بعضی اوقات آن را بر سر نهد .

منبع:
1- حجرات/۱۳.
۲- حج/۱۸.
۳- قرآن حکیم از منظر امام رضا(ع)،ص۸۶.

منبع: شفاف