هر جور بخواهیم حساب کنیم پیراهن شماره 10 تیم ملی بدجوری به تن مهرداد اولادی گشاد بود.

کلاله خبر،برخی شماره ها در زمین فوتبال حرمتی دارند که حتما باید رعایت شوند. بعضی شماره ها هم به خاطر استفاده کنندگان قبلی شان تاریخچه ای سرشار از احترام دارند که باید به آن نیز احترام گذاشت و این شماره ها را به کسانی داد که حداقل کمی تا قسمتی آبروداری کنند.

مثلا شماره 7 در تیم ملی ایران به حرمت بازی های درخشان علی پروین باید به تن کسی باشد که تا حدودی شایستگی آن را داشته باشد یا شماره 10 که پیش از این تن بزرگانی چون همایون بهزادی، حسن روشن و علی دایی بوده باید تن یک مهاجم نوک کارآمد و گلزن باشد.

این مورد در فوتبال جهان هم رعایت می شود. در تیم ملی آرژانتین بعد از مارادونا دیگر شماره 10 را تن هر تازه از راه رسیده ای نمی کنند، در ایتالیا پیراهن های 3 و 6 که متعلق به مالدینی و بارسی بوده، برتن باتجربه ترین و کارآمدترین مدافعان پوشانده می شود و ... در این میان کلا شماره 10 حرمت و ابهتی دارد که معمولا در هیچ تیمی حاضر نمی شوند آن را به یک بازیکن ضعیف و ناکارآمد بدهند ولی گویا در ایران چنین موردی قرار نیست رعایت شود.

دیروز وقتی تعویض های ابتدایی تیم ملی انجام شد و حاج صفی و اولادی وارد بازی شدند، شماره 10 برتن مهرداد اولادی بود. هرجور بخواهیم حساب کنیم این پیراهن بدجوری به تن اولادی گشاد بود. آخر چگونه می شود پیراهن گلزنان بزرگی چون بهزادی، روشن و دایی را برتن مهاجمی تحمل کنیم که 4 ماه است در بازی های باشگاهی موفق به گلزنی نشده و آخرین گل ملی اش را احتمالا خودش هم از یاد برده است!