در حال حاضر دانشمندان برای اولین بار صورت مرد آلتامورا را نشان دادند، فردی که استخوان های او به دیواره های غار در لامالونگا، نزدیک آلتامورا، در جنوب ایتالیا چسبیده بود.

محققان می گویند که آلتامورا دارای یک بدن کوتاه و چهارشانه، خط الراس ابروی بزرگ، جمجمه ای حدودا کشیده و یک بینی بسیار بزرگ بوده است.

دیوید کاراملی (David Caramelli)، دانشیار انسان شناسی دانشگاه فلورانس به شبکه های خبرنگاری گفته است که برای او چهره این شخص بسیار زیباست. کاراملی و مانزی، دو دانشمندی که روی این شخص کار کرده اند، برای اینکه صورت انسان نئاندرتال را به طور واقعی بازسازی کنند، از روش فوتوگرافی و اسکن لیزری اسکلت با داده های حاصل از تجزیه و تحلیل DNA استفاده کرده اند.

صورت انسان نئاندرتال در نهایت توسط دو برادر هلندی و متخصص هنر باستانی، آلفونز و آدری کنیس (Alfons and Adrie Kennis) ساخته شد. آن ها همچنین مدلی از اوتزی مرد یخی را ساخته اند. این مدل بینش جدیدی را در مورد اسکلت ها ارائه داد. مشخص شد که در حالی که بدن دارای ویژگی های نئاندرتال های معمولی است، اما جمجمه آن، بسیار عجیب و غریب است. مانزی گفت: «این جمجمه، چند ویژگی باستانی نشان می دهد و مشخص می سازد که انسان آلتامورا نوعی پل مورفولوژیکی بین گونه های قبلی مانند انسان هایدلبرگی و نئاندرتال ها است.

از آنجایی که جسد او در فضای باریکی دیده شده و به شدت زخمی شده، به نظر می رسد که او از شدت گرسنگی مرده است.

طی هزاران سال پس از آن، بدن از بین رفته و استخوانهای باقی مانده به تدریج به استالاکتیت هایی که توسط ریزش آب روی دیواره های غار به عقب رانده شده بودند، تبدیل شدند.

در تحقیقات اخیر دانشمندان، اینطور به نظر می رسد که انسان نئاندرتال زمانی که انسان های مدرن از آفریقا خارج شده اند، به دیگر نواحی رفته و پراکنده شده و با اجداد اروپایی های امروزی، نژادهای گوناگونی را پدید آورده اند. پس شاید بتوان گفت که بین ۱٫۵ تا ۲٫۱ درصد از تمام افراد خارج از آفریقا، دی ان ای مربوط به نئاندرتال ها دارند.

جالب است بدانید که DNA این فرد، قدیمی ترین دی ان ای شناخته شده از زمان نئاندرتال هاست و دانمشندان امیدوارند که بتوانند با تحقیقات بیشتر، اطلاعات زیادی در مورد ژنیتیک این انسان نئاندرتال به دست آورند.

این اسکلت برای اولین بار در سال ۱۹۹۳ کشف شد و به آن صفت مرد آلتوراما (Altamura Man) داده شد. از آنجایی که این اسکلت بخشی از دیواره های غار شده، کار را برای انسان شناسان کمی دشوار کرده است. بررسی استخوان های آن، اینطور پیشنهاد می کند که آنها متعلق به یک مرد بالغ هستند.

با این حال، تعداد کمی از دانشمندان در مورد اینکه آیا این اسکلت متعلق به یک نئاندرتال یا برای فردی با قدمت کمتر بوده، اتفاق نظر داشته اند. اما پس از تحقیق روی قطعه کوچکی از استخوان شانه، محققان دانشگاه اسپینزا رم، دانشگاه فیرنزه و دانشگاه نیوکاسل توانستند به برخی از سوالات، پاسخ بهتری دهند.

آنها دی‌ان‌ای میتوکندریایی را که از استخوان شانه گرفتند بودند، با یک اسکلت نئاندرتال دیگر مقایسه کرده و به این نتیجه رسیدند که آن ها همخوانی دارند.

تکنیکی به نام اورانیوم-توریم (Uranium-thorium dating techniques) برای برآورد قدمت، نشان می دهد که این اسکلت بین ۱۷۲،۰۰۰ تا ۱۳۰،۰۰۰ سال پیش در طول دوره ای که صفحات یخ به طور قابل توجهی از خارج قطب جنوب و گرینلند گسترش می یافتند، برمی گردد.

محققان اکنون امیدوارند تجزیه و تحلیل بیشتر DNA این شخص ممکن است بینش جدیدی را در مورد تکامل نئاندرتال ها نشان دهد. این اسکلت، تقریبا ۱۰۰۰۰۰ سال مسن تر از دیگر DNA نئاندرتال های کشف شده قبلی است. اینگونه تصور می شود که نئاندرتال آلتامورا در ابتدا به درون حفره ای از توده سنگ های آهکی افتاده است. او پس از این اتفاق، برای مدت طولانی در این حفره باریک، گیر کرده و در نهایت از گرسنگی مرده است.

با گذشت زمان، استخوانهای او که در همانجا مرده بود، شروع به یکی شدن با دیواره های غار شدند. در سال ۱۹۹۳، محققان غارهای باستانی، روی این مورد تحقیقاتی به عمل آوردند. محققان در نهایت به اجازه این دست یافتند تا یک قطعه کوچک استخوان شانه را در سال ۲۰۰۹ جدا کرده و روی آن تحقیق کنند. این تحقیقات ۶ سال به طول انجامید.

تیم تحقیقاتی در مجله ای علمی نوشت: «اگر چه تعدادی از ویژگی های نئاندرتال را می توان در این اسکلت دید، به ویژه در صورت و استخوان پس‌سری، ویژگی هایی است که این نمونه را از نوع رایج این انسان ها، از جمله اینکه خط الراس ابروهای آن بزرگتر از نئاندرتال هاست و ابعاد نسبی استخوان گیجگاهی، جدا می کند. به طور کلی نتایج ما نشان می دهد که این اسکلت متعلق به یک انسان هومو نئاندرتال است. بنابراین، اسکلت آلتامورا نشان دهنده قدیمی ترین نئاندرتالی است که تاکنون کشف و روی DNA آن تحقیقاتی انجام شده است».

اگر آنها موفق به کشف توالی DNA شوند، می توان امیدوار بود که جزئیات جدیدی در مورد تکامل انسان ها به طور کلی و تاریخ اولیه نئاندرتال ها به دست آید. آن ها همچنین می توانند جزییات بیشتری در ارتباط بین نئاندرتال ها و انسان های اولیه امروز را کشف کنند.

تحقیقات اخیر نشان داده است که نئاندرتال ها از طیف وسیعی از بیماری هایی که هنوز در میان انسان ها دیده می شود، رنج می برده اند و حتی این ممکن است دلیل از بین رفتن آن ها باشد. دانشمندان شواهدی را آورده اند که می گوید نسل ماقبل تاریخ ما با بیماری هایی مانند سل، تیفوئید، سرفه و حتی سرماخوردگی معمولی آلوده شده اند.