به گزارش کلاله خبر به نقل از ایرنا، فریده ستایشگر در همشهری نوشت: اما چند سال بعد با توجه به مشکلات و تنش‌های اجتماعی، پیامدهای اقتصادی نامطلوب و البته هزینه‌ فراوان برای جابه‌جایی این روستاها، تصمیم دولت کمی تغییر کرد تا برخی از این روستاها از بند جابه‌جایی خارج شوند و صرفاً ایمن‌سازی آن‌ها در دستور کار قرار گیرد.
با گذشت قریب به 15 سال هنوز برخی روستاییان نسبت به این موضوع معترض و عین حال بلاتکلیف هستند. از طرفی برخی روستاها در معرض خطر اعلام شده‌اند و روستاییان حاضر به جابه‌جایی نیستند. از سویی دیگر امکان خدمات‌رسانی به آنان وجود ندارد.
در این باره محمدرضا ولی‌اللهی معاون عمرانی بنیاد مسکن استان گلستان به خبرنگار همشهری می گوید.
سوال: بعد از حوادثی که در سال‌های ابتدایی دهه 80 رخ داد، طرح کوچ و جابه‌جایی 50 روستا که عمدتاً در شرق استان قرار داشت، مصوب شد؛ اما با گذشت این همه سال هنوز برخی روستاییان بلاتکلیف هستند.
جواب: از نظر ما همه این روستاها تعیین تکلیف شده‌اند. پس از سیل‌های بزرگی که در آن سال‌ها رخ داد، هیأت وزیران وقت مصوبه‌ای مبنی بر کوچ مردم 14 روستا و ایمن‌سازی 36 روستا را مصوب کرد. اقدام‌هایی که نیاز بود در این زمینه انجام شد. این که می‌گوید هنوز تعیین تکلیف نشده، صحیح نیست. در جاهایی که قرار بود ایمن‌سازی شود اقدام‌هایی همچون دیواره‌سازی، تثبیت خاک در مناطق رانشی و جابه‌جایی بخشی از روستاهایی که در حاشیه رودخانه‌ها قرار داشتند، انجام شد.
روستاییان در برخی مناطقی که در طرح کوچ قرار گرفتند، موافق جابه‌جایی نیستند و همین موضوع موجب بلاتکلیفی آن‌ها شده است.
سوال: در شرایطی که روستا در معرض خطر قرار دارد و امکانات و خدمات زیربنایی به روستاییان داده نمی‌شود، تصور نمی‌کنید مشکلات روستاییان با این مصوبه افزایش یافته است؟
جواب: ابلاغیه و مصوبه هیأت وزیران وقت تأکید بر جابه‌جایی و ایمن‌سازی این روستاها بود، چون این مناطق در معرض خطر قرار دارند؛ البته جابه‌جایی برخی روستاها هم به دلایل دیگری همچون ضرورت تخلیه روستاهای حاشیه جنگل بود. ضمن این که این مصوبه صرفاً برای بنیاد مسکن نبود بلکه برای همه دستگاه‌های خدمات‌رسان بود.
در این شرایط ارائه خدمات زیربنایی به این روستاها به معنای تأیید در معرض خطر نبودن آن است و این موضوع در تضاد با مصوبه دولت است.
سوال:با این اوصاف روستاییان تا چه زمانی باید در این شرایط باقی بمانند؟
جواب: تا زمانی که این روستاها جابه‌جا نشوند، امکان ارائه خدمات زیربنایی از سوی دستگاه‌های خدمات‌رسان وجود ندارد. هرچند زمین برای اسکان و استقرار مجدد روستاییان پیش‌بینی شده است.
برای روستاهایی هم که طرح کوچ اجرا شده، مشکلات این سال‌ها دوچندان شده است. بسیاری از روستاییان به رغم این که در سایت جدید مستقر شده بودند دوباره به همان خانه‌های ناایمن در روستاهای پرخطر بازگشته‌اند.
در سال 84 که جابه‌جایی روستاها شروع شد بسیاری از خانواده‌ها فرزندان نوجوان و جوان داشتند که امروز تشکیل خانواده داده‌اند، برای همین نیاز به زمین دارند. برخی از آنان پول کافی برای خرید زمین را ندارند برای همین ترجیح می‌دهند به همان روستای قدیمی که زمین داشتند، برگردند.
الآن به نحوی شده که پدرها به همان روستاهای قدیمی برگشتند و بدون امکانات سر می‌کنند و فرزندان در روستاهای جدید سکونت دارند. متأسفانه بین 16 تا 17 روستا «دو خانواره» شده است. اما به خاطر این که ساختگاه قدیمی در معرض خطر قرار دارد، نمی‌توان کاری برای خدمات‌رسانی به آنان انجام داد.
سوال: اخیراً نشستی در بنیاد مسکن کشور برای تعیین تکلیف این گونه روستاها برگزار شد، نتیجه آن چه بود؟
این نشست در مورد تعیین تکلیف برخی روستاها مانند قپان علیا و سفلی و یکی از روستاهای کلاله بود. حدود 70، 80 درصد این روستاها در معرض خطر قرار داشت که طبق مصوبه دولت همه روستا جابه‌جا شد.
الآن بخشی از روستائیانی که واحدهای مسکونی و زمین‌های کشاورزی آنان در معرض خطر نبود به روستا بازگشته‌اند و خواستار دریافت خدمات هستند. در آن نشست قرار شد مطالعات نهایی در مورد این که آیا امکان ارائه خدمات زیربنایی به این خانوارها وجود دارد یا خیر، انجام شود. اگر نتایج مطالعات مثبت بود می‌توان با در نظر گرفتن ملاحظاتی نسبت به ارائه خدمات به این روستاییان اقدام کرد.